Forum rodu Nordów

Maedorix, choć był dobrze wychowanym, młodym mężczyzną, to jednak nie mogąc się doczekać obiadu ugotowanego przez swoją matkę, zrazu począł sięgać po co bardziej apetyczne elementy zimnej płyty. Życie w wojsku nauczyło go, iż nie ma co wybrzydzać żadnym jedzeniem, aczkolwiek długotrwałe odmawianie sobie czegoś, co w jego oczach uchodziło za wręcz doskonałe, było bezcelowe. To właśnie na jedzeniu teraz się skupił, dalszą rozmowę z rodziną odkładając na później. Czasem sam zadawał sobie pytanie, czy ktokolwiek ze zgromadzonych przy stole zdaje sobie sprawę, jak wiele dla niego znaczą. Ojciec, matka... Remi, Sha'dia, Sive... wszyscy tworzyli jego świat, którego jako żołnierz, zawsze chciał bronić ze wszystkich sił. Być może pewien problem stanowiła postać samego ojca, który nie wiedzieć czemu, zawsze miał jakieś "ale". Jednakże odkąd tylko Maedorix dostał się do szkoły wojskowej, nabrał dystansu do Gishlaina. Po części rozumiał jego zachowanie, choć nie do końca znał źródło. Mimo wszystko jednak znosił to, nie bacząc już więcej na domysły typu: "Pewnie mnie nie kocha".
Błogi dzień odpoczynku został bezceremonialnie zakłócony przez gwałtowny gest ojca. Niczego nie podejrzewający Maedorix żuł właśnie drobną przekąskę, która jednak okazała się być całkiem sporych rozmiarów, gdy Gishlain bez skrępowania przywitał nowo przybyłą kobietę słowem "córeczko".
Wnet oblicze jego zalało się czerwienią, a oczy lekko odpłynęły ku górze. Pokarm zaklinował mu się w przełyku, co skutkowało panicznym kaszlem i usilnym waleniem się pięścią w plecy.
- C.. co? - wydusił z siebie z trudem, gdy po krótkiej potyczce zwalczył opornego ziemniaczka.

Sive kręciła się po domu w tę i z powrotem bez żadnego konkretnego celu nudząc się przy tym jak nigdy dotąd. Wcześniej z nudów pałętała się po mieście a teraz po domu, gdyż już od dłuższego czasu nie dostała ani jednego zlecenia, co zresztą nie podobało jej się. Pomimo tego czym się zajmowała to jednak lubiła swoje zajęcie. Zbliżała się pora obiadowa a słysząc wołanie najmłodszej z rodzeństwa siostry, swą przechadzkę zakończyła na kuchni. Wśród rodziny Sive jest całkiem inną osobą w przeciwieństwie do tego jaka jest w swej "pracy" którą nie chwali się rodzinie, jest cicha, spokojna, miła, a czasem nawet uśmiecha się, co prawda rzadko ale jednak się uśmiecha. Natomiast poza domem jest wybuchowa, arogancka, bezlitosna oraz wredna. Usiadła przy stole jak zwykle nie odzywając się za wiele przeciągając się przy tym leniwie. Nigdy tego nie mówiła, ale uwielbiała kuchnię matki, zawszę ją lubiła, zresztą kto by jej  nie lubił. Zdenerwowała się trochę gdyż nie zdążyła wziąć nawet kęsa, ponieważ słysząc słowa ojca oderwała się od swego dania, zwracając wzrok ku kobiecie z którą właśnie przywitał się Ghislain. Zdziwiła się trochę ale nie okazywała tego jak Maedorix, który na widok kobiety aż się zakrztusił, Sive po prostu przypatrywała się dziewczynie. Nie odzywała się bo nie miała nic do powiedzenia, pozostało jej  jedynie poczekać na dalszy rozwój sytuacji.

Tak jak się umówiła z Ghislainem przyszła na czas. Było jej bardzo niezręcznie. W myślach tylko błagała bogów, by powstrzymali ojca od czegoś, co mogłoby sprawić ją w niemałe zakłopotanie. Słysząc jego słowa machnęła nerwowo rękami, tak jakby chciała zakryć usta, spojrzała na ojca wymownie. Widocznie bogowie mieli ją dzisiaj głęboko w dupie. Zawahała się, ale dała kolejny krok do przodu. Skrzywiła się lekko widząc jak jeden z członków rodziny zakrztusił się słysząc słowa taty. Przyjrzała się każdemu z osobna. Najpierw żonie Ghislaina. Ładna kobieta, wiedziała od początku, że ojciec ma gust. Jej matka też była niczego sobie. Zresztą po niej samej widać, że brzydkich rodziców to ona nie miała. Wzrok przeniosła na jego dzieci, a jej rodzeństwo. Yhh, będzie jej ciężko się przyzwyczaić do tego, ale cóż... chciała odnaleźć ojca to trzeba teraz przyjąć wszystkie tego konsekwencje. Każde z jego dzieci było inne. Najmłodsza, blondyneczka wydała jej się wesołą trzpiotką. Druga z kolei dziewczyna wydała jej się niezwykle spokojną osobą, nawet wręcz tajemniczą, ale na pewno nie z czystym sumieniem... taka jakaś mroczna. Trzecia z córek... Wydała się być całkiem normalna, ale po takich ludziach można się spodziewać dosłownie wszystkiego. Młody Nord, a raczej stary-młody Nord, bo mimo młodego wieku wydał jej się kopią ojca. Cały czas w głowie mała jedną myśl. ~ Spierniczać stąd, czy nie spierniczać? ~ Że też musiała im przerwać w trakcie posiłku. Lubiła na siebie ściągać uwagę wszystkich, ale w takich momentach dziewczyna chciała się zapaść pod ziemie. Wszyscy się na nią gapią...
- Ja też niedawno jeszcze nie miałam o Was pojęcia. - Powiedziała dziewczyna i wymusiła lekki uśmiech na swej twarzy. Zerknęła na ojca.
- Mówiłam Ci, że taka niespodzianka wcale nie musi okazać się przyjemna, syn by Ci się udusił..

- uff.... - złapał gwałtownie powietrze i podparł się lekko o stół, co by oddech wyrównać. Nie przeszły mu koło uszu uwagi rodziny, co wcale go nie dziwiło. Spojrzał z uśmiechem na najmłodszą z sióstr i puścił jej oczko. Oblicze na powrót przyjmowało standardową barwę, spychając z wolna całą czerwień. Teraz na spokojnie spojrzał na "nową" siostrę i zrazu uśmiechnął się do niej serdecznie. Wysłuchał ojca z uwagą i wstał, by odsunąć  Sheilie krzesło i pozwolić usiąść. Swoją formę zaskoczenia i szoku właśnie odbył, a ponadto nie widział potrzeby robienia zbędnych scen. Mógł tylko wyobrazić sobie, jak ona się czuje i jak przerażające musi to być doświadczenie. Nowe otoczenie, nowa rodzina. Osoby, które prawdopodobnie będą nazywać ją teraz siostrą. Choć nie był tego do końca pewien, zważywszy na charaktery swoich sióstr. Same czasami go przerażały, czy to w pozytywnym, czy też negatywnym tego słowa znaczeniu.
Tak, czy siak, Maedorix wykazywał się ogromną dozą empatii. Sam niegdyś musiał starać się o zaakceptowanie go i uznanie przez grupę wojskowych. Młodość upłynęła mu na usilnym zabieganiu o szacunek starszych towarzyszy, którzy początkowo go ignorowali. Toteż wiedział, co może człowiekowi hulać w sercu w takiej sytuacji.
- Miło mi Cię poznać. - rzekł i podszedł do "nowej" siostry, ściskając ją mocno. Nie była to wylewność, czy też wzruszenie. Była to najzwyklejsza forma wsparcia i okazania akceptacji z jego strony. Jeśli ma być jego siostrą, to i on poczuł się w obowiązku zadbania o nią. Tak, jak tylko mógł to czynić w przypadku Remi, Sive i Sha'dii... ii jego wielkim pragnieniem byłoby wymienienie teraz imienia jakiegoś młodego chłopczyka, jako malutkiego brata.

- Chyba to był jednak zły moment. Zjedzcie obiad w spokoju, a ja przyjdę może innym razem. - Jednak gdy ojciec poprosił ją by usiadła nie wiedziała co ma zrobić. Reakcje jego dzieci nie były aż takie straszne jak się spodziewała. Właściwie to myślała, że będzie jakiś bunt czy coś. Już miała się ruszyć by z nimi usiąść gdy jej "nowy" brat podniósł się i odsunął jej krzesło. Uśmiechnęła się do niego lekko, ale tego co zrobił potem w życiu się nie spodziewała. Lubiła kontakt fizyczny, ale w tej sytuacji poczuła się troszkę dziwnie. Przywitała się z bratem uśmiechając się do wszystkich zgromadzonych. Usiadła na krześle.
- Tak, mi też jest bardzo miło. Mam na imię Sheilie, chociaż pewnie wszyscy dokładnie to słyszeliście na początku mojej wizyty. - Spojrzała na najmłodszą siostrę i się zaśmiała krótko.
- Jakbym się bała dawno by mnie tutaj nie było, raczej jestem trochę onieśmielona i zaskoczona. Ale już mi przechodzi. Poza tym, ja też umiem gryźć. - Uśmiechnęła się do niej szeroko. Słysząc kolejne zdanie wypowiedziane przez blondyneczkę przyglądała się członkom rodziny.
- Z pewnością, obyście Wy przyzwyczaili się do mnie.

* Wstał popatrzył po wszystkich członkach rodziny, nie był już wesoły, jak na początku. Chciał przekazać im kolejną nowinę, swój wzrok skupił na Shadii i ze smutkiem, a wręcz z lekką rozpaczą wypowiedział w jej kierunku* A ty córeczko nie chcesz nam czegoś powiedzieć ? * Nie zdradził o co chodzi, nie chciał przy wszystkich w jakikolwiek sposób wywierać na niej presji. Łzy spłynęły mu po policzku, ten wspaniale zapowiadający rodzinny obiad, stracił swój urok, nie było już w nim tyle miłości, a więcej goryczy, smutku i przerażenia. Podszedł teraz do Maedorixa i szeptem przekazał mu dziwną wieść * Znaleźli mnie, zwiastuni nieszczęścia, przyjaciele śmierci, nie wiem co się teraz stanie ale zaopiekuj się rodziną. * Po wypowiedzeniu tych słów spojrzał w niebo na stado kruków, nim wszyscy zdążyli się zorientować co się dzieje, oślepiający błysk pojawił się im przed oczami, nikt nic nie widział słyszeli jedynie odgłosy walki, kto z kim walczył tego nie wiedzieli, kiedy sytuacja wydawało się że wróciła do normy, ich ojca już nie było, na ziemi leżał jego miecz i płaszcz, oba te przedmioty umazane były we krwi, nie wiedzieli czy ich ojciec żyje, Ghislain stoczył pojedynek, to było pewne jednak, co się dalej wydarzyło tego nie wiedzieli. Sami nie wiedzieli czy są wstanie go odnaleźć, wymagałoby to niesamowitej współpracy i poznania przeszłości ojca.


// OT Moja postać od teraz jest fabularnie porwana, do czasu jej odnalezienia pomistrzuję Wam troszkę //

Ponieważ wróciła do konsumowania obiadu, nie spodziewała się niczego złego, ani pytania z Jego strony, ani tego co się stało później. Tak więc wróciła do jedzenia, gromiąc nieco wzrokiem Sive, wydawało się Jej, że źle przyjęła nową członkinię rodziny, wszak trzeba by Jej dodać nieco otuchy, pewnie się boi, z resztą to się tez okazało.
- Ja? Powiedzieć? Ach... tak. - Trochę głupkowato się uśmiechnęła, chcąc za chwilę zakończyć swój wywód.
- To może później, jak zjem, żebyście się nie podławili, Kochani. - Oznajmiła spokojnie wracając do dojadania, jednakże zachowanie Ojca nie było już takie normalne, przestraszyła się, bo nie wiedziała czy te łzy to z Jej powodu, czy też może z powodu tego co właśnie szeptał Jej bratu obok. Spodziewała się tego, tylko nie wiedziała, że nastąpi to właśnie teraz.
To był moment gdy coś ją oślepiło, nie zamknęła jednak oczu zmrużyła je, jednak zaraz potem już tylko słyszała te potworne jak dla Niej odgłosy, zatem ruszyła, w to miejsce, by zainterweniować tyle, że pod Jej nogami znalazł się miecz i płaszcz.
- No zrób coś! - Wrzasnęła do Brata, w lekkim przerażeniu, nie chciała na Niego nakrzyczeć, ale wydawało się Jej, że tylko On pomoże, w tej sytuacji.